Het is waar dat katten minder uitbundig zijn dan honden, maar die gereserveerdheid zegt nog niets over de liefde van poezen voor hun verzorgers, merkten onderzoekers “Katten zijn gewoon discreter en moeilijker te lezen dan honden”.
Onverschillige einzelgängers
Je oefent jezelf in kattentaal en speelt met bewegende veertjes om je kat in de jaag modus te krijgen. Je wringt jezelf in bochten op de vloer. Exclusieve kattensnacks. Rammelende etensbakjes en heel zacht poes, poes, poes. En toch ziet je kat je af en toe gewoon niet staan. Door hun gedrag hebben katten hebben de reputatie onverschillige einzelgängers te zijn. Maar stiekem reageren ze wel, staat erin een nieuwe Franse studie die gepubliceerd is in het vakblad ‘Animal Cognition’.
Iets andere toonhoogte
Kattendeskundige Charlotte de Mouzon wilde weten hoe katten reageren op verschillende stemmen. Thuis kregen de dieren allerlei geluidsopnamen te horen. Op de stem van mensen die ze niet kennen volgden geen enkele reactie.
Zelfs als ze fragmenten hoorden waarop hun verzorger met anderen sprak, bleven de katten onbewogen. Maar bij opnamen waarin hun verzorger tegen hen praatte, in een iets hogere toonhoogte, gebeurde er wel degelijk iets.
Het gaat niet alleen om eten
“Het was heel subtiel” zei de Mouzon, die werkt aan de Université Paris Nanterre, tegen het Nieuwsblad in België.
Zo subtiel dat de onderzoekers de reacties pas ontdekten toen ze de filmopnames van het experiment bekeken. “De dieren draaiden hun oren of hun kop, of hielden plots stil tijdens het wassen” legde de Mouzon verder uit.
Katten maken, met andere woorden, onderscheid tussen wie iets zegt en wát iemand zegt. Zodoende mag je concluderen dat de verzorger en de kat heel belangrijk voor elkaar zijn, volgens de onderzoekster. “Kennelijk gaat het er niet alleen maar om dat we hen eten of onderdak verschaffen”.
Andere bewijzen voor de band tussen kat en verzorgers, in zekere zin zelfs vergelijkbaar met die tussen kitten en moederkat, staan in een studie in het Amerikaanse The New York Times, weet de Amerikaanse professor Kristyn Vitale. Vitale werkt zelf ook aan een onderzoek naar de relatie tussen katten en hun verzorgers. “Het zou kunnen dat gedrag dat oorspronkelijk bedoeld was voor interactie met de moeder, nu is aangepast naar hun nieuwe verzorgers: de mensen”, zei tegen het Nieuwsblad. “De meeste katten verkiezen zelfs menselijke interactie boven beloningen als eten of speelgoed. In tegenstelling tot honden”.
Geen pleasers
Je begint je af te vragen waar die onderkoelde reputatie van katten vandaan komt. Huisdierfotografe Kat de Laet heeft wel een idee.
“Ze zijn veel eigenzinniger dan honden”, vertelde de fotografe over haar eigen ervaringen tegen het Nieuwsblad. De Laet deelt haar leven met drie lijvige exemplaren en heeft intussen 130.000 volgers op Instagram. “Honden zijn pleasers. Maar bij katten is het compleet nutteloos om hen iets te laten doen waarin ze echt geen zin hebben. Ik denk dat mensen daarom soms gefrustreerd geraken en denken dat het assholes zijn.”
Zelf twijfelt de Laet nooit over haar relatie met haar katten. “Ze zijn aanhankelijk en lief. In huis lopen ze altijd in een straal van een meter of drie rond mij. Ze reageren op mijn stem, maar ze weten ook hoe ze mijn aandacht moeten trekken met verschillende soorten miauwen. Maar als je er zelf van uitgaat dat je kat je niet nodig heeft, dan wordt die band misschien vanzelf anders.”
Respect
Verkeerde verwachtingen zijn vaak het belangrijkste probleem, legde gedragsdierenarts Christine Halsberghe uit aan het Nieuwsblad. “Katten hechten zich nu meer aan mensen dan we vroeger zagen. Maar een kat komt nog steeds wanneer ze zelf wil. Er zijn er die wel naast je willen zitten, maar niet geknuffeld willen worden. Eigenaars moeten leren dat te respecteren.” In plaats van het dier dan te snel af te schrijven als onvriendelijk. “We analyseren dan de houding van de kat op dezelfde manier als we naar menselijk gedrag kijken. We moeten daarmee stoppen.”
Hoe dan ook ervaren veel kattenverzorgers hun dier als ondoorgrondelijk. Halsberghe snapt wel waarom. “Een hond toont veel gemakkelijker hoe hij zich voelt. Katten zijn heel discreet in hun lichaamstaal, en vaak worden die signalen dan nog verkeerd geïnterpreteerd. Aan ons om hen te doorgronden.”
