Hachiko: het ware verhaal van de trouwste Japanse hond aller tijden

Zijn honden de meest trouwe wezens ter wereld? Als je naar het verhaal van Hachiko de hond kijkt, dan is het antwoord duidelijk: Ja!

Welk hondenras was Hachiko?

Hachiko was een raszuivere Akita Inu. Het betreft een oud hondenras uit Japan. Het komt voor dat Hachiko soms wordt verward met een Shiba Inu. Er zijn echter duidelijke verschillen: in vergelijking met de middelgrote Shiba Inu is de Akita Inu aanzienlijk groter. Ook Hachiko was een imposante verschijning en woog rond de 40 kilogram. 

Akita Inu-honden staan bekend om hun toewijding aan hun eigenaar en hebben een rustig maar zelfverzekerd karakter. Tegenover vreemden kunnen deze voormalige oorlogs- en jachthonden terughoudend zijn.

Het leven van Hachiko uit Japan

Hachiko zag in november 1923 het levenslicht op een boerderij in het noorden van Japan, samen met zijn drie broers. Ongeveer twee maanden later begon de jonge pup aan zijn reis naar zijn verzorger. Hidesaburo Ueno, die in Tokio als professor in de agrarische wetenschappen werkte, vermoedde aanvankelijk waarschijnlijk niet welke diepe band hij met zijn huisdier zou ontwikkelen.

De kinderloze wetenschapper zorgde rond 100 jaar geleden met volledige toewijding voor Hachiko - iets dat destijds niet vanzelfsprekend was. Ueno woonde samen met Hachiko, ging met hem wandelen en speelde met zijn dierlijke metgezel. Een bijzonder ritueel tussen hen was dat Hachiko 's ochtends hem naar het station vergezelde en hem 's avonds weer ophaalde, ongeacht of het zonnig of regenachtig, warm of koud was. Het duo was simpelweg onafscheidelijk.

Tegenslag voor Hachiko: zijn verzorger overlijdt

De oorspronkelijke naam van de hond was "Hachi", wat in het Japans "acht" betekent - een getal dat in het Verre Oosten als geluksgetal wordt beschouwd. Helaas duurde het geluk van Hachiko en zijn verzorger niet al te lang. Op 21 mei 1925 wachtte Hachiko zoals elke avond bij het station op het moment dat zijn lievelingspersoon uit de trein zou stappen.

Jammer genoeg tevergeefs, want Hidesaburo Ueno kreeg tijdens zijn werk een beroerte en keerde nooit meer terug naar zijn hond.

Hachiko wacht zijn hele leven op zijn verzorger

De Akita Inu kwam na de dood van Ueno bij familieleden van de professor terecht. Dat weerhield hem er echter niet van om steeds weer te ontsnappen. Vol vastberadenheid rende hij richting het station om op die plek te blijven wachten op zijn lievelingspersoon. Later nam de voormalige tuinman van Ueno de zorg voor Hachiko op zich. Hachiko beleefde echter nooit meer een vergelijkbare band zoals hij met zijn baasje Ueno had.

Ondanks alle tegenstand: Na de dood van Hachiko's baasje was hij aanvankelijk geen graag geziene gast op het station. Sommige reizigers voelden zich lastiggevallen door zijn aanwezigheid en wilden hem verjagen. Het ging zelfs zo ver dat Hachiko klappen kreeg. Maar Hachiko's liefde voor zijn lievelingspersoon en zijn wachten hielden onverminderd stand. Hij gaf de hoop op een hereniging nooit op - bijna tien jaar lang wachtte hij op het station.

Mensen kwamen het lot van Hachiko te weten

In 1928 merkte een voormalige student van Hachiko's verzorger het lot van de trouwe viervoeter op en herkende de hond. Als onderzoeker die wetenschappelijk betrokken was bij Akita-honden, schreef hij verschillende artikelen over Hachiko. Het duurde echter ongeveer vier jaar voordat de wachtende viervoeter in heel Japan bekend werd. Vanaf dat moment nam de acceptatie van de hond toe onder spoorwegmedewerkers en reizigers.

In 1932 verscheen er een artikel van de voormalige student in een grote krant. Vanaf dat moment werd Hachiko in heel Japan het symbool van loyaliteit en trouw. Duizenden mensen gingen op weg om de beroemde hond te zien, te aaien en hem eten te geven. Er werd een kleine slaapplaats gemaakt om de wachtende hond wat meer comfort te bieden.

Hachiko-standbeeld ter ere van de trouwste viervoeter ter wereld

Ter ere van Hachiko werd in 1934 een bronzen standbeeld op het stationplein geplaatst. Hachiko woonde de feestelijke inauguratieceremonie bij. Mensen uit heel Japan doneerden voor de bouw van het monument. Tot op de dag van vandaag is Hachiko op het station alomtegenwoordig - de westelijke uitgang, waar de trouwe hond altijd op zijn baasje had gewacht, wordt aangeduid als: Hachiko Exit.

Na Hachiko's dood werden nog twee standbeelden opgericht. Een daarvan is te bewonderen in Hachiko's geboorteplaats Ōdate, en de andere werd besteld door de Universiteit van Tokio. Deze toont Hachiko samen met zijn geliefde baasje.

Hachiko's dood: het droevige einde van een liefdevolle viervoeter

Ondanks dat Hachiko aan het einde eerbetuigingen ontving en enkele dierenartsen hem gratis onderzochten, was het over het algemeen niet goed gesteld met zijn gezondheid. Tijdens de inauguratieceremonie voor zijn standbeeld had hij al een respectabele leeftijd bereikt. Goed een jaar later, op 8 maart 1935, stierf Hachiko alleen op straat.

Latere onderzoeken uit het jaar 2011 toonden aan dat de Akita Inu long- en harttumoren had en leed aan de parasitaire infectie Filariasis. Zijn dood werd bijna in alle Japanse kranten gemeld. Vandaag bevindt het opgezette lichaam van Hachiko zich in het Nationaal Wetenschapsmuseum in Tokio.

Ontroerende film: Hachi - A Dog's Tale met Richard Gere

In 2009 verscheen de Amerikaanse film "Hachi – A Dog's Tale". Deze ontroerende familiefilm is weliswaar geïnspireerd op het lot van de echte Hachiko, maar is niet volledig waarheidsgetrouw. In deze film speelt Richard Gere de rol van muziekprofessor Parker Wilson, die toevallig een Akita Inu-puppy tegenkomt en hem mee naar huis neemt. Er zijn zeker overeenkomsten met de echte Hachiko: in de film begeleidt Hachiko zijn baasje naar het station en haalt hem stipt om 17.00 uur weer op. Op een dag sterft Wilson tijdens zijn werk als professor - niet door een beroerte, maar door hartfalen.

Er zijn ook andere films zoals "Hachiko – Ware vriendschap duurt voor altijd" uit 1987, evenals een reeks boeken die zich baseren op het ongeëvenaarde verhaal van Hachiko. Met de Amerikaanse film werden vooral in Europese landen veel hondenliefhebbers zich bewust van de buitengewone Akita Inu, waardoor ook de interesse in het hondenras toenam. Akita Inu's komen echter nog steeds zelden voor in ons land. Dat komt vooral doordat de Japanse Akita - zoals deze ook wordt genoemd - zelfstandig en moeilijk op te voeden is, en dus niet geschikt is voor hondenbezitters zonder ervaring.