Olympisch zwemster Sharon van Rouwendaal heeft haar gouden medaille op de Olympische Spelen in Parijs opgedragen aan haar overleden hond, Rio. De Nederlandse atlete, die op indrukwekkende wijze de marathonzwemmen won in de Seine, heeft met deze prestatie niet alleen een sportief hoogtepunt bereikt, maar ook een diep persoonlijk verlies een plek gegeven.
Sharon had al eerder Olympisch goud gewonnen in Rio de Janeiro in 2016, maar deze overwinning in Parijs had een extra lading. De naam van haar geliefde hond was niet toevallig gekozen; Rio was een constante metgezel en steun tijdens haar carrière. Toen Rio echter in mei van dit jaar onverwachts overleed na een gecompliceerde operatie, werd Sharons wereld even stilgezet.
"Toen mijn hond stierf, verloor ik alle motivatie om verder te trainen," vertelde Sharon na de race. "Het voelde alsof mijn wereld instortte en ik kon de focus niet vinden om verder te gaan met zwemmen."
Welk ras was de hond van Sharon van Rouwendaal?
Rio was een lieve Pomeriaan, hij overleed eerder begin mei 2024 nadat er complicaties optraden na een operatie. Hij is 7 jaar geworden.
Nog één laatste keer alles geven voor Rio
Haar vader, die een belangrijke rol speelt in haar leven en carrière, moedigde haar aan om Rio’s nagedachtenis te eren door nog één keer alles te geven. “Hij zei dat ik altijd op reis was voor wedstrijden en dat Rio altijd op me wachtte. Dus waarom niet één laatste keer zwemmen voor hem?”
Met een tatoeage van Rio's pootafdruk op haar pols, als symbool van hun onbreekbare band, dook Sharon het water in. Ze wist dat deze race niet alleen voor haarzelf was, maar vooral voor Rio. De marathon in de Seine was zwaar, zowel fysiek als emotioneel, maar Sharon vond kracht in haar verdriet. Uiteindelijk was het die kracht die haar naar het goud leidde.
De overwinning van Sharon was niet alleen bijzonder door het persoonlijke verhaal, maar ook vanwege de uitdagingen die ze moest overwinnen. De waterkwaliteit van de Seine, die tijdens de Spelen veel kritiek kreeg, maakte de race extra moeilijk. Toch weerhield niets haar ervan om het onmogelijke te doen en met volle overtuiging te winnen.
Met haar overwinning bracht Sharon niet alleen een tiende gouden medaille binnen voor Nederland, maar ook een ontroerend eerbetoon aan een dierbare vriend die niet meer bij haar is. "Ik zwom voor hem, met heel mijn hart", zei ze na afloop.
Sharons verhaal toont hoe sport niet alleen draait om prestaties en medailles, maar ook om de emotionele reis die atleten maken. Deze race, gewonnen met liefde en toewijding, zal nog lang in onze herinnering blijven.
