Toen de politie in juni vorig jaar een woning in Alkmaar binnenviel, trof ze een ware puinhoop aan. Het huis van een 76-jarige vrouw was zwaar vervuild, vol rottende etenswaren, verpakkingen, uitwerpselen en zelfs een dode muis. Tussen de troep leefden twee honden – ernstig verwaarloosd.
De dieren hadden geen inentingen, waren niet ontwormd en leefden in de penetrante geur van ammoniak. Eén van de honden was ondervoed en had ontstoken tandvlees; de ander had klitten in zijn vacht. Volgens een dierenarts kregen de honden waarschijnlijk amper frisse lucht of beweging
Geen boete, geen straf – wel tien jaar houdverbod
De zaak kwam voor de politierechter in Haarlem, die de vrouw schuldig achtte aan dierenverwaarlozing. Toch legde hij geen straf op. De reden? De rechter vond dat de vrouw handelde uit onmacht – niet uit onwil. Ze is een zorgmijder, iemand die hulp van instanties mijdt, en sliep zelf al een tijd niet meer in haar eigen huis.
De rechter erkende dat de vrouw “voldoende gestraft” is doordat ze haar honden definitief kwijt is. De dieren zijn elders ondergebracht en komen niet meer terug. Daarnaast legde hij een houdverbod van tien jaar op: de vrouw mag in die periode geen dieren meer houden en moet controles toelaten.
Verzet zonder succes
De vrouw schreef na ontvangst van de officiële brief een handgeschreven reactie naar de instanties. Volgens haar had ze de situatie kunnen verbeteren als ze op tijd gewaarschuwd was. Maar haar klacht leidde niet tot teruggave van de honden.
De officier van justitie noemde de situatie schrijnend en wilde een boete van 750 euro en een houdverbod eisen. Een taak- of gevangenisstraf werd uitgesloten: de vrouw is volgens reclassering daar niet toe in staat.
Achtergrond: eenzaam en machteloos
Volgens de rechter is het aannemelijk dat de vrouw een eenzaam leven leidt en vooral gezelschap zocht in haar honden. “Ze is in het verleden vaak gewaarschuwd,” aldus de rechter, “maar het is duidelijk dat ze niet in staat is om zelfstandig voor dieren te zorgen.”
Hoewel het vergrijp ernstig is, koos de rechter voor een milde uitspraak: wel schuldig, maar geen straf. Wel volgt er streng toezicht om herhaling te voorkomen.
Conclusie: schrijnende situatie zonder duidelijke dader
De zaak werpt een pijnlijk licht op de complexe grens tussen dierenverwaarlozing en persoonlijke onmacht. Terwijl twee honden jarenlang moesten leven in ellendige omstandigheden, worstelde hun eigenaar op de achtergrond in stilte met haar eigen problemen.
