Hond Oepsie geeft tbs’er Lotte (25) weer zin in het leven: ‘Ze zorgen dat ik in leven blijf’
Eenzaamheid, verdriet en suïcidale gedachten overspoelden Lotte (25) in de tbs-kliniek in Almere. Tot ze kennismaakte met Oepsie – een verwaarloosde hond die net als zij een geschiedenis van opsluiting kende. Het trainen van deze honden veranderde haar leven compleet.
Herkenning in Oepsie
Als Lotte foto’s van de honden uit haar jaszak haalt, verschijnt er voor het eerst een oprechte glimlach. Ze wijst op een zwarte herder. “Dit is Oepsie. Ze was snel overprikkeld, reageerde heftig op geluiden. Ze zat de helft van haar leven in het asiel.”
Aarzelend zegt ze: “Ik herkende me direct in haar.”
Lotte zit sinds 2022 in de Oostvaarderskliniek vanwege een geweldsdelict. Het leven in de kliniek voelt vaak uitzichtloos. “Ik heb een relatief grote doodswens,” zegt ze openlijk. Maar die wens wordt minder zodra de honden komen.
Twee gebroken zielen, één doel
Via het programma van Dutch Cell Dogs trainen tbs’ers honden die moeilijk te herplaatsen zijn. Vier keer per jaar, zeven weken lang. “Ze spiegelen ons gedrag. Als ik dominant doe, doet de hond dat ook. Dan denk je ineens: misschien moet ik het anders aanpakken.”
Voor Lotte zijn de trainingen pure therapie. “Dieren liegen niet. Ze beoordelen je op wie je écht bent.”
Elke hond die ze traint, laat haar iets nieuws over zichzelf zien. De band die ze met hen opbouwt, is diep en helend. “Ik leerde de hond dat niet alle mensen je opsluiten. Tegelijkertijd leerde ik dat zelf ook.”
Hoop in hondenogen
De honden worden uiteindelijk geadopteerd. Een emotioneel moment voor Lotte, maar ook een bron van trots. “Als zij weer worden geaccepteerd door mensen, waarom zou dat bij mij dan niet kunnen?”
Het trainen geeft haar een reden om door te gaan. “Ze geven me vrijheid. Geen therapie die dat tot nu toe voor elkaar kreeg.”
Regenboogbubbel
Lotte noemt de trainingsweken haar ‘regenboogbubbel’. Even ontsnappen aan de zwaarte van tbs. Alleen al het aaien van een hond voelt als een geschenk. “Dat soort aanrakingen zijn hier zeldzaam. Het is genegenheid waar je naar snakt.”
Als de trainingen eindigen, is afscheid nemen zwaar. Voor de tbs’ers én de honden. Toch overheerst het gevoel dat het ergens toe leidt. “Ze vinden iets veiligs – en dat verliezen ze weer. Maar het was het waard.”
Op haar prikbord hangen foto’s van alle zes de honden die ze tot nu toe trainde. Als het even donker wordt, kijkt ze daarnaar. “Te weten dat ze door mijn hulp nu een fijn thuis hebben… Dat maakt alles iets dragelijker.”
