Het leek een perfecte zomerdag. De zon scheen, het was laag water, en Louise Valster uit Kamperland had net geluncht bij Proef Zeeland toen ze besloot een strandwandeling te maken met haar hond Django. Hij liep los, dartelde richting het water en snuffelde rond zoals hij altijd deed. Maar plots zag Louise dat er iets niet klopte.
“Hij had iets in zijn bek,” vertelt ze. “Een stuk visdraad, met grote haken eraan. En lood.”
Ze riep direct: “Django, laat los!” Maar voor de vijfjarige hond was dat het teken om juist weg te rennen en het voorwerp razendsnel door te slikken.
"Ik dacht: hij gaat hier dood"
“Het was alsof hij ging stikken,” zegt Louise. “Er zat iets vreselijk vast.” Ze kende Django als een hond die alles opat wat hij vond – zelfs dode meeuwen. Maar dit voelde meteen anders. “Ik dacht: dit is foute boel. Hij sterft hier ter plekke.”
Ze belde direct de dierenarts. Gelukkig kon ze meteen terecht in Goes. “Ik zat trillend in de auto. Echt paniek.”
Op de foto werd het duidelijk
In de dierenkliniek bevestigde een röntgenfoto haar grootste angst: de haak zat diep vast in de slokdarm. Twee lange uren probeerde de dierenarts met een tang het metalen object te verwijderen. Zonder resultaat. Er zat nog maar één ding op: doorverwijzen naar een specialistisch dierenhospitaal in Roosendaal.
Django bleef onder narcose, Louise reed met hem achterin de auto – alleen. “Die rit vergeet ik nooit meer.”
Laatste hoop: een gevaarlijke operatie
In Roosendaal probeerde een specialist met een kijkoperatie (scoop) de haak alsnog te verwijderen. Na 45 minuten kwam hij terug, hoofdschuddend. “Het zit te diep. Vlak achter de huig. Te gevaarlijk,” zei hij. De enige optie? Een risicovolle operatie via de hals.
Maar de arts die zo’n delicate ingreep kon uitvoeren, was er pas de volgende ochtend. Louise moest zonder Django naar huis. “Ik reed alleen terug. De spanning, de emoties... alles kwam eruit toen ik thuiskwam.”
Een wonderlijk herstel
Zondagmiddag, rond 13.00 uur, kwam het verlossende telefoontje: de haak was succesvol verwijderd. Django mocht meteen naar huis. Louise sprong in de auto.
“Het eerste wat hij deed? Plassen, drinken – alsof er niks gebeurd was,” zegt ze. “Hij heeft geen idee hoe dicht hij bij de dood was.”
Haar boodschap aan vissers (en baasjes)
Louise wil haar verhaal delen – niet om medelijden, maar als waarschuwing. Voor hondenbezitters én sportvissers. “Dit had voorkomen kunnen worden als iemand zijn vislijn niet achteloos op het strand had achtergelaten.”
Toen ze haar ervaring op Facebook deelde, kreeg ze veel steun, maar ook kritiek. “Sommigen vonden dat ik Django niet los had moeten laten lopen. En daar hebben ze misschien gelijk in.”
“Ik neem het mezelf ook kwalijk. Maar ik wist dit gewoon niet – dat zulke lijnen met haken zomaar op het strand kunnen liggen.”
Wees alert bij laag water
“Ik heb mijn lesje geleerd,” zegt Louise. “Als ik vissers zie, ga ik daar met eb niet meer wandelen. Zeker niet met een loslopende hond.”
En Django? Die ligt nu veilig thuis. Geen haak meer in zijn lijf – maar het beeld ervan blijft voor altijd op haar netvlies.
