Wie in De Baarsjes of Bos en Lommer een bakfiets ziet vol flaporen, snuiten en kwispelstaarten, weet genoeg: Lilian is in de buurt. Met vijf honden naast elkaar, oortjes in de wind, stuurt ze kalm en glimlachend door de drukte. “Mensen stoppen om foto’s te maken,” zegt ze. “Soms voel ik me net een toeristische attractie.”
Al van jongs af aan was Lilian hondengek. Als kind liep ze met een notitieboekje door de buurt om elk hondenras en naam te noteren. “Ik wilde álles weten,” lacht ze. “En blijkbaar is dat nooit meer overgegaan.”
Van hondenmeisje tot hondenfluisteraar
Na haar studie diermanagement volgde ze de opleiding tot kynologisch instructeur aan de Martin Gaus Academie. Tijdens haar stage ontdekte ze haar roeping: niet achter een bureau, maar tussen de honden.
“Ik wilde het anders doen: kleinschalig, persoonlijk, en met echte aandacht voor elk dier. Zo ontstond Amsterdamse Hondjes.”
Elke ochtend springt ze op haar elektrische bakfiets. “Rond tien uur haal ik de eerste hond op, dan de volgende, en om elf uur ben ik met een volle bakfiets in het park.” Maximaal vijf honden tegelijk – dat is haar grens. “Meer past er niet in de bakfiets, en eerlijk gezegd ook niet in mijn hart,” zegt ze met een glimlach.
Kleine roedel, groot geluk
De honden kennen inmiddels haar route beter dan zijzelf. Ze weten precies waar de koekjes verstopt zitten. “En als ik roep, komen ze meteen. Nou ja... meestal.”
Lilian laat per dag twee groepen uit. “Dinsdag en donderdag zijn druk, echte kantoordagen. Maandag is rustiger, perfect voor gevoelige of verlegen honden.”
Met haar sleutelbos vol vertrouwen rijdt ze van huis naar huis. “Veel mensen geven me een sleutel, dat is niet niks. Hun hond is hun kind. Dat besef draag ik elke dag met me mee.”
Regen, modder en pure liefde
Is het een droombaan? “Absoluut,” zegt ze. “Behalve als het stortregent. De honden zitten droog onder hun tentje, ik ben kletsnat. Maar ach, dat hoort erbij.”
En er is humor in overvloed. “Sommige honden rollen zich in drollen, anderen eten ze op. En ik? Ik haal diep adem, pak een zakje en ga verder. Je leert relativeren.”
Toch is het vooral de groei van de honden die haar raakt. “Eentje was in het begin doodsbang voor alles. Nu rent ze los, kwispelend, vol vertrouwen. Dan weet ik weer waarom ik dit doe.”
