Toen Alexander in 2017 op tragische wijze overleed, stond moeder Janneke Schuring (64) voor het eerst aan de rand van de begraafplaats in Emmen. Aan haar zijde liep het kleine shih tzu-hondje Simba, het hondje dat ooit speciaal voor haar zoon was uitgezocht.
Janneke keek haar even aan en zei: “Toe maar, ga maar naar Alexander.” Ze verwachtte niets bijzonders – het was Simba’s allereerste bezoek aan het graf. Maar wat er toen gebeurde, staat in haar geheugen gegrift.
Simba sprintte de begraafplaats op, twijfelde even bij een splitsing en sloeg resoluut linksaf. Ze verdween uit het zicht. Even later, toen Janneke en haar gezin het graf bereikten, zat Simba er al. Stil. Wachtend. Alsof ze precies wist waar ze moest zijn.
“Mijn dochter begon te huilen,” zegt Janneke. “Simba was er nog nooit geweest. Hoe wist ze dat?”
Sindsdien herhaalt Simba dit ritueel bij elk bezoek. Zonder aarzeling loopt ze telkens weer naar hetzelfde graf. Alsof de band met haar baasje nooit is verbroken.
Een hond met een missie
Simba kwam in 2014 bij het gezin, als pup gekocht in Coevorden. Janneke was aanvankelijk terughoudend. “Ik zei: we gaan alleen kijken, hoor.” Maar toen ze Simba zagen – een klein bolletje wol met grote ogen – was het hele gezin verkocht. Vooral Alexander.
Hij was toen begin twintig en worstelde al langere tijd met psychische problemen. Als kind had hij hemofilie, een erfelijke aandoening waarbij het bloed slecht stolt. Door frequente ziekenhuisbezoeken en omdat hij op paardrijden zat, werd hij vaak gepest. “Dat heeft hem gevormd,” zegt Janneke. “En misschien ook beschadigd.”
Maar toen kwam Simba. Een bron van vreugde. Iets om voor te zorgen, iets dat hem onvoorwaardelijk liefhad.
De klap kwam keihard
Alexander en Simba waren onafscheidelijk. Ze woonde weliswaar bij Janneke, maar Alexander nam haar overal mee naartoe – ook naar zijn werk op vakantiepark Landal GreenParks. Ze hoorde bij hem.
Toch bleef het donker aanwezig. Op 27-jarige leeftijd, in 2017, besloot Alexander uit het leven te stappen. Hij sprong voor de trein. De schok was onmetelijk. Voor Janneke. Voor de familie. En ook voor Simba.
Ze voelde het verlies. Zocht hem. En toen Janneke haar voor het eerst meenam naar de begraafplaats, leek Simba het allemaal al te weten.
Herinneringen aan een vriend
Simba lijkt haar baasje nog altijd te herkennen in geluiden en geuren. “Alexander had een chopper,” vertelt Janneke. “Als er nu een motor langsrijdt, schieten haar oortjes omhoog. Dan springt ze op de vensterbank. Alsof hij eraan komt.”
Volgens Janneke lijken ze op elkaar. “Simba is sociaal, nieuwsgierig, nergens bang voor. Precies als Alexander. Die had ook altijd mensen om zich heen.”
Nog even samen met Luna
Na Alexanders dood kreeg Simba gezelschap van een andere pup: Luna, een zwarte shih tzu van dezelfde leeftijd. “We wilden dat Simba niet alleen zou zijn,” zegt Janneke. De twee groeiden op als zusjes, speels en onafscheidelijk.
Maar opnieuw hangt er verdriet in de lucht. Luna heeft blaaskanker. “Het afscheid komt eraan,” zegt Janneke, terwijl ze het zwarte hondje liefdevol aait. “Heel sneu.”
“Wij hebben Luna even lief,” voegt ze toe. “Maar het verhaal van Simba blijft bijzonder.”
