Ruim 25 jaar geleden hadden Linda Oudshoorn (61) en haar man Paul nog nooit een hond gehad. Toch besloten ze om puppypleeggezin te worden voor KNGF Geleidehonden. Sindsdien hebben ze vijftien pups opgeleid tot hulphond voor blinden en slechtzienden. Nu hun huidige hond Mika klaar is om moederhond te worden, zetten ze een punt achter deze intensieve, maar bijzondere taak.
Van eerste pup tot ervaren trainer
Het begon allemaal met een kleine advertentie in de krant. "KNGF zocht puppypleeggezinnen en ik dacht meteen: dat lijkt me leuk!" vertelt Linda. "We voldeden aan de eisen en kregen in 2000 onze eerste pup, Pastelle." Het opvoeden van een geleidehond bleek in het begin best een uitdaging. "We hadden nooit eerder een hond gehad, dus het herkennen van signalen was lastig. Soms waren we net te laat met uitlaten en had de pup al binnen geplast."
Toch groeide de ervaring snel. "Je leert ‘denken als een hond’ en herkent steeds beter hun gedrag," zegt Linda. Inmiddels heeft het echtpaar vijftien pups opgevoed en getraind, waarbij ze nauw samenwerkten met KNGF Geleidehonden.
Hoe verloopt de training van een blindengeleidehond?
Een pup begint zijn leven in een fokgezin en verhuist na acht weken naar een puppypleeggezin. "We krijgen een paspoort, een werkboek en een planning waarin staat wat we wanneer moeten trainen," legt Linda uit. "We oefenen eerst thuis, daarna in de supermarkt en uiteindelijk op een treinstation. De pup moet wennen aan drukke omgevingen en verschillende situaties."
Tijdens de trainingsperiode komt er regelmatig een instructeur van KNGF langs. "Ze begeleiden je van A tot Z en zijn zelfs in het weekend en op feestdagen bereikbaar," vertelt Linda. Toch blijft het een tijdrovende taak. "Een pup opvoeden betekent veel verantwoordelijkheid. Je moet consequent zijn en altijd blijven oefenen."
Afscheid nemen blijft het moeilijkst
Naast de intensieve training, is afscheid nemen na een jaar of anderhalf het moeilijkste moment. "Veel mensen zeggen: ‘dat zou ik niet kunnen’, en ik snap dat," geeft Linda toe. "Maar als je alles voor jezelf houdt, help je een ander nooit."
Toch is het zien van de impact van hun werk een grote motivatie. "Wanneer ik een hond terugzie die ik heb opgeleid, springen ze een gat in de lucht van blijdschap. Dat is zo’n fijn gevoel. Ze herkennen je altijd."
Als herinnering krijgt Linda bij elke hond een glazen plaatje met de naam en tekening van de viervoeter. "Onze muur hangt er vol mee, een mooie herinnering aan alle honden die we hebben opgeleid."
Stoppen? Niet helemaal
Met de vijftiende pup Mika ronden Linda en Paul hun werk als puppypleeggezin af. "Mijn man gaat met pensioen en we willen samen meer vrije tijd hebben," vertelt Linda. "Een pup opvoeden is intensief, je moet altijd een oppas regelen als je een avondje weg wilt."
Toch betekent dit niet dat ze helemaal stoppen. "We blijven opvang bieden voor pups als een ander pleeggezin op vakantie gaat. Ook geleidehonden die al in functie zijn, vangen we graag op."
Na 25 jaar, vijftien honden en talloze trainingen kijkt Linda met trots terug. "Het is prachtig werk, ook al eten ze soms je kleed en stoelpoten op," lacht ze. "Maar ik zou het zo weer overdoen."
