De schemering hangt als een zware deken over het Goudse industrieterrein. Garageboxen in strakke rijen, de wind die langs metalen deuren snijdt — het lijkt het decor van een detectiveserie. Net voor half vijf verzamelt een klein, onherkenbaar team zich: een medewerker van de afdeling Veiligheid, een boa, een toezichthouder van de ODMH, twee vertegenwoordigers van woningcorporaties en een slotenmaker die alvast zijn gereedschap laat rinkelen.
Maar niemand steelt de show behalve één iemand: Ben, de Labrador met een neus die geen foutje vergeeft.
De ster van de middag: een driejarige labrador met een missie
Ben is nog maar bijna drie jaar oud, maar zijn staat van dienst is indrukwekkend. Vanaf zes weken oud werd hij getraind om vuurwerk te herkennen — van kruitsporen tot nitraten. Zijn begeleidster Tilly geeft één kort commando, en het is alsof er een machine wordt aangezet. Ben gaat in razendsnelle zigzagpatronen over het terrein, speurend, snuivend, analyserend.
Binnen enkele minuten staat hij stil op een lege plek. Geen vuurwerk hier — maar wel afgefikte resten. Genoeg om te laten zien dat zijn neus scherper is dan elk meetinstrument.
De speurtocht langs tientallen deuren
De groep beweegt verder langs de eindeloze rij garagedeuren. De gemeente vertelt dat dit soort integrale controles in november al vier keer zijn uitgevoerd — zo’n duizend boxen in totaal. Vijf daarvan zijn geopend, maar geen echte vondsten.
Maar vandaag lijkt anders. Zodra Ben weer stokstijf blijft staan, wordt de sfeer gespannen. Tilly zegt zacht:
„Ben ruikt een spoor. Het kan iets zijn dat nog ligt, of iets dat hier heeft gelegen. Zelfs een jas die dagen geleden vuurwerk heeft aangeraakt, kan hem triggeren.”
Wanneer Ben iets ruikt, komt het protocol tot leven
De boa begint meteen de eigenaar op te sporen. Als het om een woningcorporatie gaat, is dat simpel; anders kan de toezichthouder zelfs bevel geven tot het forceren van de deur. Daarom is de slotenmaker mee — een soort chirurg die met zijn gereedschap klaarstaat om de ‘operatie’ uit te voeren.
In dit geval is het makkelijk: een telefoonnummer prijkt op de deur. De beheerder zegt dat hij binnen dertig minuten ter plekke is.
Intussen snuift Ben verder – en slaat opnieuw aan
Bij een andere box trekt Ben opnieuw aan z’n lijn. Deze eigenaar is toevallig aanwezig en legt uit dat hij salpeter gebruikt om roest te verwijderen.
Tilly knikt:
„Dat kan. Ben ruikt afzonderlijke stoffen van vuurwerk: salpeter, zwavel, nitraat.”
Een hond die op moleculair niveau werkt — je verzint het niet.
De box gaat open – en de spanning zakt weg
Als de eerder opgeroepen beheerder arriveert, wordt het slot voorzichtig geopend. Binnen staan slechts een bankstel en wat autobanden. Geen vuurwerk. Toch wordt alles doorzocht; veiligheid gaat voor.
Ben inspecteert de ruimte zodra Tilly het veilig vindt. Zijn neus blijft stil. Niets.
De beheerder haalt opgelucht adem en zegt dat hij blij is dat dit soort controles worden uitgevoerd. „Het voelt een stuk veiliger zo.”
Waarom deze acties nodig blijven
De gemeente vat het samen:
„We doen dit om illegale opslag op te sporen, om een signaal af te geven en voor de veiligheid.”
En Ben?
Die vindt het vooral heerlijk om te doen waar hij voor geboren lijkt — speuren, snuffelen, ontdekken.
Een klein veldlijn-labradorhart, een gigantische bijdrage aan de veiligheid van een stad.
