Jarenlang was Max niet meer dan een vergeten silhouet achter op een terrein. Vastgeketend, alleen, zonder naam en zonder aandacht. Zijn onderkomen? Een simpele plastic halve ton. Zijn eten? Geserveerd wanneer men eraan dacht. En knuffels? Die heeft hij nooit gekend.
Na een zwervend bestaan aan het einde van dit ellendige leven, werd Max in december 2021 in het asiel opgenomen. Sindsdien wacht hij... wanhopig.
Onverschilligheid lijkt zijn vloek te zijn
Elke dag, achter de tralies, ziet hij bezoekers voorbijlopen, steekt hij voorzichtig zijn poot uit, maakt hij een vriendelijk gebaar... maar niemand stopt. Max is een van die honden waar niemand naar omkijkt. Toch is deze viervoeter een diep aanhankelijke hond, ondanks alles wat hij heeft meegemaakt.
Max vraagt alleen aandacht en genegenheid: hij is een diep aanhankelijke, liefdevolle hond, op zoek naar menselijk contact. Hij kent zijn naam niet, maar hij begrijpt gebaren, vriendelijke blikken, handen die naar hem uitreiken. Hij weet hoe hij moet liefhebben, zelfs als hij nooit geliefd is geweest... Op 9-jarige leeftijd verdient Max meer dan stilte en onverschilligheid: hij verdient een rustig thuis, een troostende aanwezigheid en een echt gezinsleven. Waarom biedt niemand hem deze laatste kans?
Het is waar dat Max enkele gebreken heeft: hij kan niet overweg met andere honden, noch met katten, en zal daarom het enige huisdier in het gezin moeten zijn. Echter, met begripvolle adoptanten, die bereid zijn hem met geduld en tederheid te begeleiden, zal deze lieve hond al snel een ideale en hechte partner worden. Onzichtbaar in het asiel al die jaren, dooft hij langzaam uit... Wie komt hem eindelijk alles geven wat hij nooit heeft gehad?
