"We hebben je hond gevonden." Deze drie woorden deden de harten van de familie Garrido Quero sneller kloppen. Hun geliefde Dico was meer dan zes jaar geleden verdwenen in Granada (Spanje), en nu konden ze hem eindelijk weer in de armen sluiten.
José's moeder nam de oproep van de dierenarts aan en belde meteen haar zoon: "José, ze hebben Dico gevonden." Hij kon zijn oren niet geloven: "Wat?" antwoordde hij.
Dico, de vermiste hond
José greep de telefoon van zijn verbijsterde moeder. Aan de andere kant van de lijn bevestigde de dierenarts: "We hebben je hond gevonden."
Een mix van zenuwen en vreugde overviel hen. "We waren in shock. Ik wilde alleen maar weten hoe het met hem ging en waar we hem konden ophalen," vertelt een geëmotioneerde José aan de Spaanse website Wamiz.
Pepa Tenorio, de vinder van de hond, stuurde een video zodat José zijn hond alvast kon zien. "Dico zag er moedeloos en uitgeput uit... we waren ontzettend nerveus om hem in het echt te zien," vertelt de familie. "Het was een emotionele rollercoaster tot we hem eindelijk weer vast konden houden."
Hond gevonden op de weg in Iznalloz (Spanje)
De familie van Dico reed naar de weg tussen de dorpen Iznalloz en Deifontes in de provincie Granada. Daar wachtte Pepa hen op met Dico. Ze reed over die weg toen er plotseling een "enorme Duitse herder" voor haar auto rende.
"Ik stopte, gaf hem wat eten, scande zijn microchip... en ontdekte dat hij een baasje had!", vertelt Pepa aan Wamiz. Haar verbazing is begrijpelijk. Slechts iets meer dan 34% van de achtergelaten honden in Spanje is gechipt.
Pepa is een bekende dierenredder in de provincie en heeft altijd een chipscanner in haar auto.
Ze controleerde de gegevens bij de dierenkliniek waar ze gevonden honden naartoe brengt en kwam zo bij Dico's familie terecht. "Ze belden me huilend op en waren er vrijwel direct. Dit is het mooiste verhaal uit al mijn jaren als dierenredder," vertelt Pepa.
De langverwachte hereniging: Dico is weer thuis
Dico verdween op 11 september 2015. Hij was toen anderhalf jaar oud. "We waren in de familiewerkplaats. Dico was daar graag bij ons. Meestal bleef hij bij de deur," herinnert José zich. "We hielden hem in de gaten, en opeens, op een bepaald moment, was hij weg."
"Zijn verdwijning veroorzaakte chaos. Mijn vader, ik en een collega sprongen in de auto's en verdeelden het gebied rondom industrieterrein Juncaril in Albolote in zoekzones. We zochten overal, maar vonden niets."
Het leek alsof de grond hem had opgeslokt. José vertelt dat ze zelfs de meest afgelegen plekken afzochten. "We hingen posters op, loofden een beloning uit... We schakelden zelfs de politie in, maar die zei dat het geen zin had..."
Hoewel Dico van het hele gezin was, had hij de sterkste band met José's vader. "Dico bracht de hele dag met hem door, en mijn vader was kapot van verdriet dat hij hem niet kon vinden. Het was een enorme klap." Slechts twee maanden na Dico's verdwijning overleed zijn vader.
Na verloop van tijd stopten de zoekacties. "We zijn echter nooit gestopt met hopen dat we hem ooit nog zouden zien," benadrukt José.
Zes jaar en bijna vijf maanden later kwam die droom uit. De hele familie ging mee om Dico op te halen. "Toen hij uit Pepa's auto stapte, overviel het geluk ons. We bleven hem aaien, knuffelen en huilden van blijdschap.
