Het nieuws dat niemand wilde horen, kwam deze week toch: Woody, de springer spaniël waar heel Nederland naar meeleefde, is dood teruggevonden. De vondst werd gedaan aan de Knokkertweg bij Cadzand, vlak bij het Erasmusbos — dezelfde omgeving waar de laatste hoopvolle meldingen vandaan kwamen.
Tragisch slotstuk
Het is een tragisch slotstuk van een verhaal dat we eerder beschreven, toen Woody spoorloos verdween tijdens wat een gewone wandeling had moeten zijn. Zijn baasje Brigitte vertelde toen hoe een normale dag veranderde in haar grootste nachtmerrie: Woody rende weg, en keerde niet meer terug. De zoektocht die daarna losbarstte groeide uit tot een enorme gezamenlijke inspanning. Buurtbewoners, vrijwilligers, social media-groepen — iedereen keek uit naar dat ene herkenbare koppie.
Maar ondanks alle tips, ondanks camerabeelden, ondanks waarnemingen die telkens weer een sprankje hoop gaven, kwam het verlossende moment nooit. In plaats daarvan kwam er een telefoontje dat het verhaal voorgoed zou veranderen.
“We zijn heel erg verdrietig,” laten de eigenaren weten. Hun woorden zijn klein, maar de leegte die erin schuilt is immens. Ze bedanken iedereen die heeft gezocht, gedeeld, gereden, gekeken en meegeleefd — maar geen dankwoord kan de pijn verzachten van het moment waarop alle hoop stilvalt.
Woody
Woody’s verdwijning raakte velen omdat hij geen hond was die zomaar in het niets kon verdwijnen. Hij was energiek, vrolijk, slim en mensgericht — de hond die je achter je aan voelt huppelen, zelfs als je hem niet ziet. En misschien was dat wel waarom heel Nederland hoopte op een wonder. Een hond zoals Woody hoort teruggevonden te worden in de armen van zijn baasje, niet aan een stille landweg.
Brigitte en haar familie proberen nu voorzichtig hun weg te vinden in dit nieuwe, harde hoofdstuk. Er is verdriet, maar ook dankbaarheid: dat ze hem hebben gehad, dat mensen zo massaal meeleefden, dat Woody voor zoveel mensen meer was dan alleen een vermiste hond.
Er blijft één gedachte hangen, zacht maar aanwezig: soms wordt hoop niet beloond, maar liefde blijft — zelfs als het verhaal geen happy ending krijgt.
