Bailey bracht maanden door in het dierenasiel van El Paso. Ondanks haar vrolijke karakter vond niemand die haar een blijvend thuis wilde geven. Vrijwilligers sloten haar in hun hart – ze was hun favoriete bewoner.
Toen een vriendelijke man besloot haar te adopteren, leek het geluk eindelijk aan haar zijde. Maar het nieuwe avontuur liep anders dan verwacht.
Een schrikreactie met grote gevolgen
Nog geen week na haar verhuizing schrok Bailey van een plots geluid. Ze trok zich los uit haar nieuwe harnas en rende weg – veel te snel om te stoppen. Haar baasje sloeg alarm en het asiel zette meteen een zoektocht op touw. Meldingen stroomden binnen: Bailey was onderweg, maar waarheen?
“Met elke melding van de hond kwam dichterbij,” herinnert oprichter Loretta Hyde zich. “Toen wist ik: ze komt terug naar ons.”
Een deurbel om half twee ’s nachts
Enkele dagen later ging om 1.30 uur plots de slimme deurbel van het asiel af. Op het scherm verscheen een vertrouwde snuit.
“Is dat niet Bailey?!” riep een vrijwilliger. Loretta sprak via de microfoon: “Bailey?” – en de hond keek recht in de camera, alsof ze wilde zeggen: ‘Ik ben thuis. Mag ik binnen?’
Een medewerker reed meteen naar het asiel en vond haar daar wachtend. Uitgeput maar vastberaden had Bailey 16 kilometer afgelegd om terug te keren naar de plek waar ze zich veilig voelde.
Terug op vertrouwde grond
Binnen kreeg Bailey meteen eten, water en een warme deken. Ze viel diep in slaap na haar lange tocht door straten en wijken, geleid door puur instinct.
“Honden zijn slimmer en trouwer dan veel mensen denken,” zegt Loretta ontroerd. De volgende ochtend haalde haar adoptant haar op, in tranen van opluchting.
Een tweede thuis blijft altijd in haar hart
Vandaag leeft Bailey gelukkig bij haar nieuwe baasje. Maar het asiel waar ze ooit werd opgevangen, zal altijd een tweede thuis voor haar blijven. “Ik weet zeker dat ze ons nog eens komt bezoeken,” zegt Loretta glimlachend – en niemand twijfelt eraan dat Bailey de weg wel weet.
