Op een warme dag op Curaçao vond een militair een uitgemergelde hond in de struiken: ziek, vol teken en nauwelijks in leven.
Die hond was Boris. Hij had een verbrijzelde achterpoot, waarschijnlijk al als pup aangereden. Maar zijn verhaal kreeg een tweede kans toen Joanne Kane hem vond en besloot hem op te lappen — met eindeloos veel geduld en liefde.
Van Curaçao naar Arnhem
Toen Joanne terugkeerde naar Nederland om samen te gaan wonen met haar partner Marnix, stond één ding vast: de honden gingen mee.
Boris’ poot moest geamputeerd worden, en in Nederland kreeg hij fysiotherapie. “Dat ging niet goed,” vertelt Joanne. “Hij had pijn en hapte naar de therapeute. We moesten iets anders proberen.”
Dat werd zijn rolstoel, op maat gemaakt. “Sindsdien is hij weer vrij. Hij bepaalt zijn eigen tempo en kan eindelijk weer zélf de wereld verkennen.”
Een opvallende verschijning in Arnhem
Wie in Park Sonsbeek wandelt, herkent hem meteen: de vrolijke golden in zijn karretje, met twee blije baasjes en nog twee honden aan zijn zijde.
Toch is niet iedereen enthousiast — sommige voorbijgangers vinden hem ‘zielig’. Marnix fronst bij dat woord. “Boris is niet zielig. Hij weet niet beter en hij is gelukkig. Hij wordt elke dag platgeknuffeld.”
Een overlever met een missie
Boris eet graag — misschien iets té graag. “Hij vertraagt expres zodat hij onderweg eikels of beukennootjes kan snaaien,” lacht Marnix.
Zijn baasjes letten goed op zijn gewicht. “Met drie poten is overgewicht gevaarlijk, maar hij is actief en vrolijk,” zegt Joanne. “Die rolstoel maakt hem wendbaar en vrij.”
Van verlaten hond naar symbool van hoop
Op Curaçao worden talloze honden aan hun lot overgelaten. Voor Boris was het bijna te laat, maar dankzij liefde, zorg en een beetje technologie kreeg hij een nieuw leven.
Elke dag dat hij door Arnhem rolt, herinnert hij eraan dat geen enkel dier opgegeven mag worden.
“Hij is gelukkig,” zegt Joanne zacht. “En dat is alles wat telt.”
