Ze snapte er niets van. Alles wat vertrouwd was – haar mand, haar mensen, haar huis – verdween op een dag. Haar familie vertrok en liet haar achter bij het asiel in Spanje. Zonder uitleg. Zonder een laatste knuffel.
Dagenlang zat ze bij de poort. Elke stap, elke auto, elk geluid trok haar aandacht. Ze bleef wachten. Want ze moest toch teruggehaald worden? Ze had toch niets verkeerd gedaan?
Maar niemand kwam terug.
Een nieuwe kans – en opnieuw verlies
Lyske kreeg een tweede kans in Nederland. Een lieve oudere meneer adopteerde haar. Hij zag in haar geen oude hond, maar een trouwe metgezel. Samen zouden ze het rustig aan doen. Lange wandelingen, een zacht kussen, warme ochtenden samen op de bank.
Maar het leven liep anders. Plotseling overleed haar nieuwe baasje – thuis, met Lyske aan zijn zijde. Ze bleven samen, dagenlang, tot hulp arriveerde.
Lichamelijk herstelde ze snel. Maar geestelijk… dat is een ander verhaal. De stilte. De leegte. De angst om wéér alleen te blijven. Het heeft diepe sporen nagelaten.
Ze wil gewoon bij iemand zijn – altijd
Lyske is inmiddels 12 jaar oud, maar wie haar ziet lopen, zou het niet zeggen. Ze is levendig, kwiek en geniet van haar wandelingen – zeker op rustige plekken, waar ze zelfs los mag meelopen.
Ze heeft geen behoefte aan andere honden om zich heen. Sterker nog: als hond alleen komt ze helemaal tot bloei. Naar mensen – ook kinderen – is ze vriendelijk en gezellig. En met haar 33 centimeter en 5,5 kilo past ze perfect op schoot.
Maar er is één voorwaarde: ze mag nooit meer lange tijd alleen zijn. Dat kan ze niet meer. Niet na alles wat ze heeft meegemaakt.
Wat Lyske nodig heeft
Lyske zoekt een huis waar altijd iemand is. Geen druk huishouden, geen andere dieren. Gewoon iemand die er is. Iemand die begrijpt dat een hond als zij méér is dan oud – ze is wijs, lief, en breekbaar op de mooiste manier.
