Hero bracht de eerste periode van zijn leven door bij een dakloze man in Californië (VS). De man hield heel veel van de hond, maar het is niet makkelijk om voor een viervoeter te zorgen zonder een dak boven je hoofd.
Op een gegeven moment realiseert Hero's baasje zich echter dat hij hem niet het leven kan bieden dat de hond nodig heeft. Daarom geeft hij hem af aan een dierenadoptiestichting. De stichting plaatst Hero in British Columbia, Canada, omdat hij daar een betere kans heeft op een nieuw thuis.
Hero mag blijven
In zijn pleeggezin gebeurt er iets wonderbaarlijks: Zijn tijdelijke baasje wordt meteen verliefd op Hero. Maar het probleem was haar man. Zou hij toestaan dat Hero mocht blijven? Voorzichtig vraagt de vrouw hem uiteindelijk: "Wat vind je van Hero?"
Hij antwoordt nogal terughoudend. De hond was wel oké en zou bij hen passen.
De vrouw maakt een vreugdesprongetje en toen was de beslissing genomen: Hero blijft.
De kleine fobie van de held
Hero heeft zich inmiddels prima gesetteld. Maar er is iets bijzonders aan de hand: De meeste honden zijn door het dolle heen als ze het woord "wandelen" van hun baasje horen of zien dat hij de riem pakt. Maar niet Hero. Hij begint meteen over zijn hele lichaam te trillen.
Soms moeten ze hem zelfs halen, omdat hij het huis niet wil verlaten. En na terugkomst klimt hij meteen op de bank en probeert hij de stress te verlichten door te knuffelen. Soms moeten ze zelfs eerst een paar meter met de auto rijden, totdat het huis uit het zicht is. Voor die tijd zet Hero geen stap.
Hoewel de adoptie inmiddels zes jaar geleden is, is de hond nog steeds bang om naar buiten te gaan voor een wandeling. Is hij misschien bang dat hij weer op straat moet leven?
Hier is Hero's verhaal:
