In het voorjaar stuitten agenten in Wormer op een beeld dat je als dierenliefhebber nooit meer wilt zien: een hond die nauwelijks vooruitkwam, opgesloten in een bestaan dat niet meer leek dan een hoekje schuur en een pallet met een oud dekbed. De eigenaar, een 67-jarige man, vond zijn woning naar eigen zeggen een “tempel” — en vond dat de hond daar niet thuishoorde.
Voor de agenten voelde het alsof ze in een slechte film waren beland. Een drinkbak gevuld met stenen in plaats van water, geen schuilplaats, geen warmte, geen troost. Alleen stilte en verwaarlozing.
Signalen uit de buurt en eerdere waarschuwingen
Het was niet de eerste keer dat de politie bij de man op de stoep stond. Buurtbewoners sloegen vorig jaar al alarm. Toen agenten destijds uitlegden dat deze omstandigheden levensgevaarlijk waren, beloofde de man verbetering. Maar een paar weken later was de hond verdwenen — zogenaamd “bij iemand anders ondergebracht”.
Totdat dit voorjaar opnieuw meldingen binnenkwamen. Iemand had de hond wéér gezien.
Vastgebonden aan een boom, zonder water of toevlucht
Op 6 maart belden agenten opnieuw bij de man aan. Achter in de tuin deed het beeld hen naar adem happen: de hond zat met een ketting om zijn nek vast aan een boompje met slechts vier meter touw. Te kort om de schuur te bereiken. Te kort om schaduw of beschutting te vinden. Te kort om zelfs maar bij water te komen.
Sterker nog: er wás niet eens water. In plaats daarvan stond er een oud verfblik, met opgedroogde resten aan de randen. Het gevaar van verstikking, verwonding of verdrinking in verfresten hing als een donkere wolk boven het dier.
De rechtszaak: eindelijk gerechtigheid
De officier van justitie liet geen twijfel bestaan: er was “voldoende bewijs dat hij zijn huisdier de noodzakelijke zorg heeft onthouden”. Ze eiste een taakstraf én een houdverbod van vijf jaar.
De politierechter ging bijna volledig mee. De man kreeg twee weken voorwaardelijke gevangenisstraf én een verbod om twee jaar lang honden te houden. De hond komt hoe dan ook niet meer bij hem terug.
De rechter zei het simpel, maar krachtig: “Het belangrijkste is dat de hond niet teruggaat.”
Een hond die nooit meer zo mag leven
Hoe het dier precies herstelt van deze periode van verwaarlozing, is nog niet duidelijk. Maar één ding is zeker: deze hond krijgt een nieuw hoofdstuk — eindelijk eentje zonder kettingen, zonder stenen drinkbakken, zonder schuren die dienen als verblijfplaats.
Hij krijgt een kans op leven.
