Normaal betekent het AniCura Dierenziekenhuis in Breda spanning, piepende deuren en onrustige staarten. Maar deze avond is alles anders. Op de parkeerplaats verschijnen geen nerveuze honden, maar rendieren, kerstmannen en honden in onesies.
Zo’n veertig viervoeters nemen plaats voor een volledig driegangenkerstdiner. Met naamkaartjes. En rode lopers.
‘O nee, niet wéér hier’
Voor sommige honden begint de avond met wantrouwen. Acy schrikt zichtbaar als ze aankomt. Dít herkent ze. Dít is de dierenarts.
Tot ze de ballenbak ontdekt. En de snoepjes. En de vrolijke honden om haar heen. De stress zakt weg. Staart omhoog.
Kerst vóór de baasjes
Angela Speebrinck en haar dochter Vicky zijn speciaal gekomen voor hun hond Gijsje, die als rendier is verkleed. Ze stonden zelfs op de wachtlijst.
“Gijsje heeft eerder een kerstdiner dan ik,” zegt Vicky lachend. Zelf moet ze nog twee dagen wachten tot haar schoolkerst.
Een ander beeld van dierenartsen
Dierenartsen Linda Rutters en Suzanne Bomhoff organiseren de avond bewust. Niet voor publiciteit, maar voor gevoel.
“Dierenartsen komen vaak negatief in het nieuws door kosten,” zegt Rutters. “We wilden iets terugdoen. Iets leuks.”
Het enthousiasme is zo groot dat er twee avonden nodig zijn. Tachtig honden, tachtig baasjes, één grote glimlach.
Aanvallen maar
Als het voorgerecht arriveert — een zachte pudding voor de spijsvertering — worden honden en baasjes naar hun plek gestuurd. Bordjes worden neergezet. Kapjes eraf.
“Aanvallen maar.”
Bij Gijsje is het letterlijk hap, slik, weg. Zelfs dat van de buurhond, die twijfelt.
Meer dan eten
Tussen de gangen door gebeurt er van alles. Chocolademelk gaat om. Bordjes vliegen. Maar echte chaos blijft uit.
Voor sommige honden betekent de avond meer dan lekkers. Igor eet al weken slecht na het overlijden van zijn maatje Bibi. Maar hier… hier eet hij weer. En hij draagt zijn truitje zonder schaamte.
“Het is zó fijn om hem weer even blij te zien,” zeggen zijn baasjes zacht.
Zoals een familiekerstdiner
De een blijft keurig zitten. De ander loopt weg. Sommigen kijken hun bord aan alsof het hen persoonlijk beledigd heeft.
Het lijkt verdacht veel op een mensenkerst.
Het toetje
Yumé, een Franse bulldog in kerstonesie, lijkt de hele avond al te wachten op dit moment. Zodra het kapje van het bordje gaat, is de hondenmuffin verdwenen.
Geen kruimel blijft over.
Misschien minder angst, de volgende keer
Aan het eind van de avond is de rode loper gescheurd. Letterlijk kapotgelopen door enthousiasme.
Voor de tweede avond komt er een nieuwe. Groen.
“Misschien,” zegt Bomhoff hoopvol, “hebben ze de volgende keer zelfs zin om naar de dierenarts te gaan.”
