Wanneer Shiloh een rondje loopt, gebeurt er iets bijzonders. Schoolbussen remmen af, kinderen steken hun hoofd uit het raam en roepen haar naam. Op Christmas Island, een afgelegen eiland ruim 1.500 kilometer van het Australische vasteland, is zij geen huisdier. Ze is een gebeurtenis.
De chocoladebruine Labrador is vijf jaar oud en de laatste hond op het eiland. Jaren geleden werden wilde honden er volledig geweerd om de unieke natuur te beschermen. Nieuwe honden zijn sindsdien verboden. Maar Shiloh kwam binnen als uitzondering: een goedgekeurde hulphond.
Achtergelaten, maar niet alleen
Toen haar baasje terugkeerde naar het vasteland, bleek verhuizen geen optie. De kosten, de lange quarantaine, de logistiek — het was simpelweg onhaalbaar. Zo bleef Shiloh achter. Alleen, maar niet eenzaam.
Supportcoördinator Tanya Sehonwald nam haar onder haar hoede. “Ik ben haar bewaker,” zegt ze, “maar eigenlijk hoort ze bij iedereen.” En zo werd Shiloh langzaam maar zeker de hond van het eiland.
Meer dan een hond
Op Christmas Island wonen zo’n 1.700 mensen. Huisdieren zijn schaars: kippen, hagedissen en katten — meer mag niet. Voor veel bewoners, zeker wie voor werk verhuisde en hun dier achterliet, is dat gemis groot.
Shiloh vult dat gat. Ze bezoekt wekelijks het seniorencentrum, waar ze harten opent zonder iets te zeggen. Vooral bij Uncle Tan (88), ooit eigenaar van zeven honden, maar nu al jaren zonder. “Zijn week draait om twee dingen,” zegt een medewerker. “Bingo en Shiloh.”
Knuffels met respect
Niet iedereen op het eiland staat te springen bij de aanblik van een hond. Ongeveer een kwart van de bewoners is islamitisch. Tanya houdt daar rekening mee. Routes worden aangepast, ontmoetingen bewust gekozen. “Iedereen moet zich prettig voelen. Dat hoort ook bij samenleven.”
De allerlaatste
Alles wijst erop dat Shiloh de laatste hond ooit zal zijn op Christmas Island. Vluchten zijn beperkt, dieren moeten drie maanden in quarantaine in Melbourne. Maar vertrekken? Dat staat niet op de planning.
“Ze is hier gewenst,” zegt Tanya. “Waarom zou je haar weghalen als ze zoveel betekent voor zoveel mensen?”
En dus blijft Shiloh. Wandelen, knuffels uitdelen, harten veroveren.
Niet als huisdier.
Maar als levend bewijs dat één hond genoeg kan zijn voor een heel eiland.
