Marloes Schaap uit Ermelo voelt zich nooit helemaal op haar gemak langs het bos. Maar wat eind november gebeurde, overtrof al haar angsten. Voor één keer liet haar man het uitlaten over aan haar. Met haar hulphond Toto, een Golden Retriever, liep ze over het speciaal ingerichte pad bij zorginstelling Bartiméus.
Tot Toto begon te grommen. Dat doet hij nooit.
“Ik zag vier poten, een staart… en oren”
Met haar beperkte zicht probeerde Marloes te begrijpen wat er voor haar stond. Geen stem, geen eigenaar. Alleen een silhouet dat zich scherp aftekende tegen het bos.
En toen begon het dier te rennen. Vooruit. Achteruit. Steeds kijkend.
Tot op zeven meter afstand.
“Ik begon te trillen en te huilen. Je lichaam neemt het over.”
Tussen haar hond en het gevaar
Vluchten was geen optie. Marloes trok Toto dicht tegen zich aan en ging instinctief vóór hem staan. Niet omdat ze zich sterk voelde — maar omdat ze wist hoe kwetsbaar hij was.
“Ik besefte heel scherp: dit dier is sneller dan wij. In één seconde kan hij mijn hond bereiken.”
Ze herinnerde zich de adviezen: groot maken, geluid, achteruit bewegen. Met haar taststok sloeg ze hard op het pad. Het geluid galmde door het bos.
Toen hij ineens weg was
Ze belde haar man. Toen ze weer opkeek, was de wolf verdwenen. De angst bleef.
“Niet dat ik dacht dat ik zou sterven. Maar mijn hond… hij is mijn ogen. Dat voelde zó kwetsbaar.”
Geleidehonden extra kwetsbaar
Volgens de vereniging voor geleidehondengebruikers is dit niet het eerste incident met een wolf en een blindengeleidehond op de Veluwe. Burgemeester Hans van Daalen noemt de situatie zorgwekkend.
“Slechtzienden zijn niet alleen kwetsbaar omdat ze minder zien, maar omdat ze afhankelijk zijn van hun hond.”
De gemeente Ermelo organiseert daarom een speciale informatiebijeenkomst voor blinden en slechtzienden. Niet alleen om te informeren — maar ook om te luisteren.
Want één ontmoeting, op zeven meter afstand, kan een leven lang blijven hangen.
