Poes Korra is al ruim drie jaar dood, maar voor Dennis voelt het als gisteren. “Ze wilde niet meer eten en verstopte zich telkens. Dus ging ik met haar naar de dierenarts. De echo liet zien dat er een niersteen vastzat in haar urineleider, dat is het buisje naar de blaas toe. Hierdoor kon ze het vocht uit haar nier niet meer kwijt en ging haar nier opzetten waardoor ze ernstig nierfalen had. Ze had heel erg veel pijn” vertelde Dennis in een interview met dagblad De Stentor.
Een pittige operatie
Eenmaal bij de dierenarts werden hij en poes Korra naar het Universitair dierenziekenhuis in Utrecht verwezen. Onmiddellijk stapten Dennis en zijn broer halsoverkop in de auto. “Om 22.00 uur ‘s avonds gaf ik haar in Utrecht af. Ze herhaalden de tests die mijn dierenarts al had uitgevoerd en ze kwamen met een voorstel voor een operatie aan haar nieren.” Poes Korra zou nooit meer de oude worden.
De operatie was ingewikkeld, kostbaar en Korra moest daarna voortdurend gemonitord worden, herinnert Dennis zich.“3000 euro voor de operatie en 300 euro terugkerende kosten per maand. Na het eerste halfjaar zou dat 300 euro per kwartaal worden, voor de herhaalafspraak voor controle en het doorspoelen van het systeem.” Het was niet de eerste keer dat zijn poesje ernstig ziek was. Moeiteloos somt de dertiger Korra’s lange ziektegeschiedenis op: Longontsteking, rugklachten en verlamde pootjes. Eigenlijk, vat Dennis bondig samen, “was er met Korra altijd van alles en nog wat”.
Tot het gaatje
Opgeven kwam echter niet in het woordenboek voor. Voor Korra ging Dennis tot het gaatje. “Toen ik haar uit het asiel haalde, was ze een halfjaar”, zegt hij terugdenkend. “Ik wist niet dat het een probleemkatje zou worden, ik was zo dol op haar. Daarvoor was ik net richting Brabant verhuisd, daar kende ik niemand. Daardoor betekende ze veel voor me en wilde ik zo ver mogelijk gaan om haar te redden. Tot ik de grens financieel had bereikt ‘’.
Tot Dennis’ grote geluk was de operatie geslaagd. Korra lag drie dagen op de intensive care en kreeg daarna nazorg. Maar na anderhalve week kon ze nog steeds niet zelfstandig eten. De verzorgers in het dierenziekenhuis gaven haar sondevoeding.
Misschien, zo dacht de staf toen, zou het thuis beter gaan, adviseerde ze Dennis. “Ik kreeg haar mee naar huis in de hoop dat haar vertrouwde omgeving een positief effect zou hebben. Maar na een dag zat ik alweer bij de dierenarts; de plek waar het buisje voor de sondevoeding doorheen ging was ontstoken. Ik was al bijna 8000 euro kwijt, meer kon ik niet opbrengen. In overleg met de dierenarts heb ik haar laten inslapen. Ze is in mijn armen overleden, dat was rustiger voor haar.”
Geen spijt
Inmiddels is de ergste pijn gezakt. Dennis adopteerde een ander poesje uit het asiel en kijkt terug op een leerzame ervaring. “Ik had haar graag nog een jaar of tien bij me gehad. Ik ben blij dat ik de financiële mogelijkheden had om haar proberen te redden maar achteraf besef ik dat ik het meer voor mezelf probeerde dan voor haar. Ik ben heel verdrietig geweest maar inmiddels heb ik Suusje, ook een poes uit het asiel. Haar ga ik wel laten verzekeren, want door Korra weet ik hoe duur een huisdier kan uitpakken.”
